مرگ پایان زندگی نیست در واقع تکمیل یک زندگی است.اوج ومنتهای زندگی،نقطه ی والای آن است.وزمانی که زندگیت و روند آن را شناختی آن وقت می فهمی که مرگ چیست.

(هنر مردن) انسان همیشه از ناشناخته ها هراس دارد ومرگ نیز از این مقوله مستثنی نمی باشد.مرگ در خود اسراری دارد که تا وقتی با هشیاری به آستانه ی آن نزدیک نشویم درک موضوع مرگ همچنان در هاله ای از ابهام قرار می گیرد.درک ما از مرگ مانند دیگر تعالیمی است که به ما آموخته اند وسر ما پر از محتویاتی است که خود به دنبال آن نرفته ایم بلکه حاصل فرهنگ،شرایط ، خانواده و ...... است.واین تلقینات به قدر ی شدید است که قبل از مرگمان به ماتم می نشینیم وبه حال خود می گریم تاریخ انسان های والی داشته و دارد که همانگونه که با زندگی الفتی داشته اند بامرگ خودنیز هم پیمان بوده اند کسانی مانند حلاج ،سقراط، مسیح، اشو ..... (ازمرگ چه اندیشی چون جان بقا داری / در گور کجا گنجی چون نور خدا داری)