بهاره از خانواده سنتی خود جدا شده و به همراه برادرش بهادر در تهران زندگی می کند. او در شرکتی کار می کند و در آن شرکت با مردی که دوست عزیز خطابش می کند و چند نفر دیگر کار می کند و در ادامه ماجراجویی ها و خودیابی اش به پیشنهاد یکی از دوستانش به ترکیه سفر می کند تا با بهنام ملاقات کند و احیانا ازدواج کند. سفر فرصتی برایش فراهم می کند تا با فاصله به پشت سر نگاه کند و با اعتمادبه نفس بیشتری در مورد انتخاب تازه خود تآمل کند.

سفر ما را به جای تازه نمی­برد. جای قبلی را برایمان تازه می­کند. بعد از سفر می­فهمی خانه­ های که در آن زندگی می­کنی نور کافی ندارد. اشیا خوب چیده نشده­ اند. زیاد چفت هم­ اند. پرده­ ها بدرنگ­اند. چشمت می افتد به ساعت روی دیوار. اشانتیون یکی از کارخانه ­هاست. کار بهادر است. اگر جمجمه­ ی مفت هم بدهند به دیوار میخ می­ کند. نگاه می کنی به تنها تابلویی که روی دیوار اتاقت هست و تعجب می کنی چطور سال ها به این ترکیب بدرنگ کوه و جنگل نگاه می کردی و یک بار هم به صرافت نمی افتادی عوضش کنی. و.................