دهه­ ای را که پشت سر نهاده­ایم ( دهه ­ی ۱۹۹۰) دهه­ ی مغز نامیده ­اند و دانش به دست آمده در روان شناسی و علوم اعصاب در این دهه، بیش از ده قرن پیش بوده است. در عصر حاضر، در تمامی حوزه­ هایی که به نوعی با ساختمان یا کارکرد دستگاه عصبی سر و کار دارند، تشخیص، پیشگیری، درمان، توان‌بخشی و حتی پژوهش، نیازمند اندازه­ گیری دقیق و قابل اعتماد عملکردهای مختل ناشی از ضایعات مغزی و حتی سنجش عملکردهای سالم و طبیعی مغز و ذهن است.

از آن­جایی که مغز، یک ساختمان محافظت شده ( توسط بافت­های گلیال ) است و دسترسی به آن، چه از طریق دارویی و چه بافتی بسیار محدود و مشکل است، ارزیابی آسیب­ های مغزی، به­ خصوص آسیب هایی که در ساختمان مغز مشهود نبوده و به صورت اختلال کارکردی نمایان می­ شوند، بسیار پر اهمیت است.

یکی از روش_­های بسیار دقیق، کم­ هزینه و متداول در ارزیابی مغز و ذهن، بررسی­ های مبتنی بر رفتار و برون دادهای ذهن است. لذا از طریق ارزیابی عصب – روان شناختی( نوروپسیکولوژی ) می ­توان استنباط ­های معتبری درباره­ ساختمان و کارکردهای آسیب دیده یا سالم صورت داد (گازانیگا، ۲۰۰۱). در واقع گرایش­ های عصب – روان­ شناختی می­ کوشند تا رفتارها را با کنش مغزی پیوند دهند و استفاده از این روش ­ها در سنجش زمینه ­هایی نظیر حافظه، استدلال­ انتزاعی، مسئله­ گشایی، توانایی­ های فضایی و پیامدهای هیجانی و تشخیص کژکاری مغز، مورد توجه بسیاری از روان­ شناسان شناختی و دانشمندان علوم عصبی قرار گرفته است ( مارنات[ ۲۰۰۱). متخصصان این حوزه هنگام سنجش کژکاری عصب شناختی بیماران از آزمون‌های بسیاری استفاده می ­کنند.